سال دهم هجری... حجهٔ الوداع... سرزمین «رابغ»... وقت ظهر... هوا، بشدت گرم... اقامه نماز ظهر...
«یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک و ان لم تفعل فما بلغت رسالته والله یعصمک من الناس»
ندایی به گوش رسید... همه سکوت کردند...
«مردم نزدیک است من دعوت حق را لبیک گویم و از میان شما بروم من مسؤولم و شما هم مسؤولید»
وصیت آغاز می شود...
«من دو چیز نفیس در میان شما به امانت گذاردم،
یکی کتاب خدا و دیگری عترت و اهل بیت من،
این دو هرگز از هم جدا نشوند.
مردم بر قرآن و عترت من پیشی نگیرید و در عمل به آنها کوتاهی نورزید که هلاک میشوید»
طرح یک سئوال...
«سزاوارتر بر مؤمنان از خود آنان کیست؟ همگی گفتند: خدا و پیامبر او داناترند»
دست هایشان در دست هم... دست ها به آسمان نزدیک شد... و حرف آخر...
«ای مردم هرکس من مولای اویم، علی مولای اوست،
خداوندا کسانی را که علی را دوست دارند، دوست بدار
و کسانی که او را دشمن دارند، دشمن دار و...»
سپس ندا آمد...
«الیوم اکملت لکم دینکم...»
آری غدیر، روز حماسه جاوید، روز ولایت، روز امامت، روز وصایت، روز اخوت،
روز رشادت و شجاعت و شهامت و حفاظت و رضایت و صراحت
روز نعمت، روز شکرگزاری، روز پیام رسانی، روز تبریک و تهنیت،
روز سرور و شادی و هدیه فرستادن، روز عهد و پیمان و تجدید میثاق،
روز تکمیل دین و بیان حق، روز راندن شیطان، روز معرفی راه و رهبر، روز آزمون،
روز یاس دشمن و امیدواری دوست و روز اسلام و قرآن و عترت،
روزی که پیروان واقعی مکتب حیاتبخش اسلام آن را گرامی میدارند و به همدیگر تبریک میگویند...
در پست بعدی چند عکس زیبا ببینید در باب غدیر خم...........
عزیزان عیدتون مبارررررررررک.....